ΑΓΑΠΗ
Και ήμουν στο σκοτάδι, και ήμουν το σκοτάδι.
Και με είδε μια αχτίδα.
Δροσούλα το ιλαρό πρόσωπό της
κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.
Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
πώς εγέλασαν τα πικρά μου χείλη!
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι
δεν είμαι πλέον ο ναυαγός και ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
εγώ που μ' είχε κάνει πέτρα ο πόνος.
Κ.Καρυωτάκης
No comments:
Post a Comment