Να ζεις μόνο για σένα αν μπορείς γιατί ,μόνο για σένα αν πεθάνεις ,πέθανες . (Κεβέδο)

Γιωργος Χαραβοπουλος via facebook

"Δεν έχω θυμό μέσα μου. Δεν έχω έχθρα για κανέναν. Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη. Μη την ξυπνάς. Η λύπη όταν την ξυπνάν γίνεται θάνατος"
(Σαίξπηρ)

Vlaxos Xrusovalantis via facebook

Hear my roar my fellow warriors, be encouraged, fill yourselves with faith, stand erect and put  your feet steadily on the ground. Never let the desires and dreams of the old go away, and keep fighting towards your goal. Keep yourselves on the path of increase but be prepared for impact, for every good and nobel cause is not easily attained. Let your wishes and desires flow like water, like the blood in your veins.

Keep the good fight.

https://www.youtube.com/watch?v=EpOBNO4v5Mw

I choose to rise from whatever curb life or any other throws at me for that matter. I choose to stay focused, positive, determined, fighting and give every moment, every second my all, my complete and undivided focus. I choose to always rise from whatever hell, and whatever depths I am thrown or pushed down. Hell as far as I am concerned is only a corridor however narrow and unsettling that leads to building a strong character, that leads to greeatness. So i choose, TO STAND!

Be encouraged my fellow warriors, my fellow humans!

 

https://www.youtube.com/watch?v=RPxm2xFYCoE&feature=share 

Ο λόγος και ο χρόνος λίγος, κάτι με σπρώχνει να βιαστώ, να γράψω αυτό που υπάρχει μέσα μου, κάτι σαν μια γραπτή φωτογραφία του συναισθήματος αυτού....Ο χρόνος, ο χώρος, οι εποχές δεν υπάρχουν....

Υπάρχεις μόνο εσύ και εγώ, δύο μορφές πλασμένες πρίν από την αρχή του χρόνου και καταδικασμένες να αποζητούν η μία την άλλη χωρίς να γαληνεύουν αν δεν βρεθούν μαζί...

Αν δεν γίνουν ένα....

Ακόμη όπως και η ένωσή τους....
Σπινθήρας, φωτιά, ένα μεγάλο και άλυτο πρόβλημα...

Η ίδια η ζωή η ένωσή τους.....

Η ένωσή μας....

Ανεβαίνω πάνω από τα έλλογα, από τα απλά και τα καθημερινά...

Σκαρφαλώνω πάνω από τα υπέρλογα, υπερνικώ τα παράλογα και....και δηλώνω σθεναρά με όλη μου την δύναμη.

Θα χτυπάω αυτό τον τοίχο μέχρι να τον γκρεμίσω συθέμελα, τα όπλα μου....η καρδιά μου, το μυαλό μου, το σώμα μου.....πάνω απ όλα....η αγάπη!

Ο ωκεανός αγάπης που υπάρχει μέσα μου από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου...

Ο ωκεανός που τόσο προσεχτικά έκρυβα μέσα μου....

Γκρεμίζω τα τείχη μου και αφήνω το νερό να ξεχυθεί...να μας παρασύρει και τους δύο....να μας πάρει μαζί του, να μας βαπτίσει ξανά....ώς.....ώς εμάς!

Κάνω ένα άλμα πίστης χωρίς την παραμικρή αμφιβολία και χωρίς τον παραμικρό φόβο...

Κοιτάω τα βαθιά σου μάτια....Μάτια τόσο βαθιά όσο η άβυσσος που παλεύω κάθε νύχτα...

Μάτια τόσο φωτεινά όσο το πάλλευκο φώς το οποίο αναζητώ πάντα!

Μάτια που δεν βρίσκω την αρχή τους ούτε το τέλος τους, μάτια που σαν ένα ατέλειωτο κουβάρι με έχουν χάσει μέσα τους, χωρίς ελπίδα να βγώ.....

Μάτια σαν ένας μίτος της Αριάδνης που δεν δείχνει ποτέ την έξοδο...

Αλλά...και να την έδειχναν....δεν θα ήθελα να βγώ!!!

Σε κοιτώ σ αυτά τα μάτια, την αρχή και το τέλος, αυτά τα μάτια χωρίς αρχή και δίχως τέλος και σου ζητώ...να....

Να τελειώσεις την αγωνία μου

 Και να πλύνεις τα μάτια σου...από τα δάκρυα, την μοναξιά, τον πόνο...

Στον ωκεανό της αγάπης μου...

Θέλω μια ζωή γεμάτη με ποίηση, νόημα, περιπέτειες, ηρωισμούς, νεύρα, καβγάδες, φιλιώματα, ζεστά Κυριακάτικα πρωινά στο κρεβάτι, να σου πιάνω το χέρι όταν είσαι αγχωμένη και να σε ησυχάζω, να με χαιδεύεις το πρόσωπο όταν δεν μπορώ να ηρεμήσω και να με τιθασσεύεις, μια ζωή σε μπαλκόνια της ποίησης, μια ζωή όχι παραμύθι, αληθινή ως το μεδούλι της, με θεμέλια πιό γερά από τα θεμέλια του κόσμου, μια ζωή....

Carpe diem!

Τί θα έκανες..... Ζείς...Πονάς, πεθαίνεις, ανασταίνεσαι και... και ισορροπείς στην κόψη του ξυραφιού κάθε μέρα... δεν ξεχνάς να ζείς την κάθε στιγμή και το κάνεις με τόση μα τόση θέρμη!!! Απλές, καθημερινές εντολές....Του Καζαντζάκη, του Γκάντι, του Λένον...Και τόσων άλλων...... Και εκεί που είσαι βυθισμένος μεσα στην απόλυτα γνώριμη και ταυτόχρονα απόλυτα άβολη τρέλα σου...τη δική σου τρέλα... Ξαφνικά...σαν να βλέπεις στο πεδίο της μάχης μια οπτασία.. Μια νεράιδα...ένα ξωτικό, ένα ξωτικό της νύχτας... στην αρχή δεν δίνεις σημασία σκεπτόμενος ότι είναι ή οφθαλμαπάτη ή τέχνασμα του εχθρού..σου μιλάει, και τα λόγια ενεργοποιούν ένα κομμάτι σου που το έχεις προφυλάξει καλά, με 1000 αλυσίδες του Ηφαίστου και 1000 λουκέτα κλειδώσει για να μην το βρεί κανείς, ίσως ούτε και εσύ... όχι γιατί φοβάσαι...σταμάτησες να φοβάσαι την 8η φορά που πέθανες σαν γάτα λές ότι είσαι στην τελευταία σου ψυχή! όταν ήρθε η ώρα να πεθάνεις, πέθανες με χαρά, γιατί...γιατί πίστευες στον σκοπό και...και το έκανες με χαρά..όχι για το καθήκον... αλλα για το μόνο λόγο που καταλαβαίνεις και τόσο προσεχτικά κρύβεις.. την αγάπη, το υπέρτατο αγαθό, αυτό που μας ξεχωρίζει από τα άψυχα και μας ενώνει ακόμα και με το πιό άγριο κτήνος... απλά σκέφτεσαι....ποιά είσαι και τολμάς; έχεις δεί τόσα... αλλά η σκέψη σαν πυρωμένο σίδερο μέσα σου που ξέχασαν να τραβήξουν συνεχίζει αργά, σαδιστικά, σίγουρα...να σε καίει... ποιά είσαι....ποιά είσαι...με πιό δικαίωμα... το απαγορεύεις, άλλωστε εσύ είσαι ο περισπούδαστος, ο ελεύθερος, το περήφανο άτι, έχεις τινάξει τόσους αναβάτες! αλλά όσο σκέφτεσαι...κοντοστέκεσαι....κοιτάς, παρατηρείς.. εξετάζεις...και όσο κοιτάς....συνεχίζεις να κοιτάς...θέλεις κι άλλο να κοιτάς... και...η ερώτηση αποκτά άλλη χροιά ξαφνικά... πιο μειλήχια, πιό γλυκιά.. ποιά είσαι...ποιά είσαι... μήπως είσαι..ποιά είσαι... ο εσωτερικός μονόλογος αδυσώπητος, τα αποτελέσματά του εμφανή, σε κουράζει, σε τυραννάει, σε κάνει να γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου, σου καταναλώνει σκέψη, αισθήματα... δεν σε νοιάζει...έχεις τόσα αποθέματα...ένα κομμάτι του εαυτού σου που είναι τόσο μεγάλο και τόσο πρωτόγονο σε δύναμη σαν τον άγριο ωκεανό και το έχεις κρύψει τόσο προσεχτικά από σχεδόν όλους...σχεδόν... your love is as boundless as the sea... το ερώτημα είναι εκεί...βράχος μπροστά σου, μέσα στη θάλασσα... το θέμα είναι ένα...ποιά είσαι; και...ξέρεις εγώ ποιός είμαι; θα μάθω ποιά είσαι...! και θα σου δείξω ποιός είμαι..! το θεμελιώδες ερώτημα είναι... ποιοί..ΕΙΜΑΣΤΕ!