Ο λόγος και ο χρόνος λίγος, κάτι με σπρώχνει να βιαστώ, να γράψω αυτό που υπάρχει μέσα μου, κάτι σαν μια γραπτή φωτογραφία του συναισθήματος αυτού....Ο χρόνος, ο χώρος, οι εποχές δεν υπάρχουν....

Υπάρχεις μόνο εσύ και εγώ, δύο μορφές πλασμένες πρίν από την αρχή του χρόνου και καταδικασμένες να αποζητούν η μία την άλλη χωρίς να γαληνεύουν αν δεν βρεθούν μαζί...

Αν δεν γίνουν ένα....

Ακόμη όπως και η ένωσή τους....
Σπινθήρας, φωτιά, ένα μεγάλο και άλυτο πρόβλημα...

Η ίδια η ζωή η ένωσή τους.....

Η ένωσή μας....

Ανεβαίνω πάνω από τα έλλογα, από τα απλά και τα καθημερινά...

Σκαρφαλώνω πάνω από τα υπέρλογα, υπερνικώ τα παράλογα και....και δηλώνω σθεναρά με όλη μου την δύναμη.

Θα χτυπάω αυτό τον τοίχο μέχρι να τον γκρεμίσω συθέμελα, τα όπλα μου....η καρδιά μου, το μυαλό μου, το σώμα μου.....πάνω απ όλα....η αγάπη!

Ο ωκεανός αγάπης που υπάρχει μέσα μου από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου...

Ο ωκεανός που τόσο προσεχτικά έκρυβα μέσα μου....

Γκρεμίζω τα τείχη μου και αφήνω το νερό να ξεχυθεί...να μας παρασύρει και τους δύο....να μας πάρει μαζί του, να μας βαπτίσει ξανά....ώς.....ώς εμάς!

Κάνω ένα άλμα πίστης χωρίς την παραμικρή αμφιβολία και χωρίς τον παραμικρό φόβο...

Κοιτάω τα βαθιά σου μάτια....Μάτια τόσο βαθιά όσο η άβυσσος που παλεύω κάθε νύχτα...

Μάτια τόσο φωτεινά όσο το πάλλευκο φώς το οποίο αναζητώ πάντα!

Μάτια που δεν βρίσκω την αρχή τους ούτε το τέλος τους, μάτια που σαν ένα ατέλειωτο κουβάρι με έχουν χάσει μέσα τους, χωρίς ελπίδα να βγώ.....

Μάτια σαν ένας μίτος της Αριάδνης που δεν δείχνει ποτέ την έξοδο...

Αλλά...και να την έδειχναν....δεν θα ήθελα να βγώ!!!

Σε κοιτώ σ αυτά τα μάτια, την αρχή και το τέλος, αυτά τα μάτια χωρίς αρχή και δίχως τέλος και σου ζητώ...να....

Να τελειώσεις την αγωνία μου

 Και να πλύνεις τα μάτια σου...από τα δάκρυα, την μοναξιά, τον πόνο...

Στον ωκεανό της αγάπης μου...

Θέλω μια ζωή γεμάτη με ποίηση, νόημα, περιπέτειες, ηρωισμούς, νεύρα, καβγάδες, φιλιώματα, ζεστά Κυριακάτικα πρωινά στο κρεβάτι, να σου πιάνω το χέρι όταν είσαι αγχωμένη και να σε ησυχάζω, να με χαιδεύεις το πρόσωπο όταν δεν μπορώ να ηρεμήσω και να με τιθασσεύεις, μια ζωή σε μπαλκόνια της ποίησης, μια ζωή όχι παραμύθι, αληθινή ως το μεδούλι της, με θεμέλια πιό γερά από τα θεμέλια του κόσμου, μια ζωή....

Carpe diem!