Τί θα έκανες..... Ζείς...Πονάς, πεθαίνεις, ανασταίνεσαι και... και ισορροπείς στην κόψη του ξυραφιού κάθε μέρα... δεν ξεχνάς να ζείς την κάθε στιγμή και το κάνεις με τόση μα τόση θέρμη!!! Απλές, καθημερινές εντολές....Του Καζαντζάκη, του Γκάντι, του Λένον...Και τόσων άλλων...... Και εκεί που είσαι βυθισμένος μεσα στην απόλυτα γνώριμη και ταυτόχρονα απόλυτα άβολη τρέλα σου...τη δική σου τρέλα... Ξαφνικά...σαν να βλέπεις στο πεδίο της μάχης μια οπτασία.. Μια νεράιδα...ένα ξωτικό, ένα ξωτικό της νύχτας... στην αρχή δεν δίνεις σημασία σκεπτόμενος ότι είναι ή οφθαλμαπάτη ή τέχνασμα του εχθρού..σου μιλάει, και τα λόγια ενεργοποιούν ένα κομμάτι σου που το έχεις προφυλάξει καλά, με 1000 αλυσίδες του Ηφαίστου και 1000 λουκέτα κλειδώσει για να μην το βρεί κανείς, ίσως ούτε και εσύ... όχι γιατί φοβάσαι...σταμάτησες να φοβάσαι την 8η φορά που πέθανες σαν γάτα λές ότι είσαι στην τελευταία σου ψυχή! όταν ήρθε η ώρα να πεθάνεις, πέθανες με χαρά, γιατί...γιατί πίστευες στον σκοπό και...και το έκανες με χαρά..όχι για το καθήκον... αλλα για το μόνο λόγο που καταλαβαίνεις και τόσο προσεχτικά κρύβεις.. την αγάπη, το υπέρτατο αγαθό, αυτό που μας ξεχωρίζει από τα άψυχα και μας ενώνει ακόμα και με το πιό άγριο κτήνος... απλά σκέφτεσαι....ποιά είσαι και τολμάς; έχεις δεί τόσα... αλλά η σκέψη σαν πυρωμένο σίδερο μέσα σου που ξέχασαν να τραβήξουν συνεχίζει αργά, σαδιστικά, σίγουρα...να σε καίει... ποιά είσαι....ποιά είσαι...με πιό δικαίωμα... το απαγορεύεις, άλλωστε εσύ είσαι ο περισπούδαστος, ο ελεύθερος, το περήφανο άτι, έχεις τινάξει τόσους αναβάτες! αλλά όσο σκέφτεσαι...κοντοστέκεσαι....κοιτάς, παρατηρείς.. εξετάζεις...και όσο κοιτάς....συνεχίζεις να κοιτάς...θέλεις κι άλλο να κοιτάς... και...η ερώτηση αποκτά άλλη χροιά ξαφνικά... πιο μειλήχια, πιό γλυκιά.. ποιά είσαι...ποιά είσαι... μήπως είσαι..ποιά είσαι... ο εσωτερικός μονόλογος αδυσώπητος, τα αποτελέσματά του εμφανή, σε κουράζει, σε τυραννάει, σε κάνει να γυρνάς γύρω από τον εαυτό σου, σου καταναλώνει σκέψη, αισθήματα... δεν σε νοιάζει...έχεις τόσα αποθέματα...ένα κομμάτι του εαυτού σου που είναι τόσο μεγάλο και τόσο πρωτόγονο σε δύναμη σαν τον άγριο ωκεανό και το έχεις κρύψει τόσο προσεχτικά από σχεδόν όλους...σχεδόν... your love is as boundless as the sea... το ερώτημα είναι εκεί...βράχος μπροστά σου, μέσα στη θάλασσα... το θέμα είναι ένα...ποιά είσαι; και...ξέρεις εγώ ποιός είμαι; θα μάθω ποιά είσαι...! και θα σου δείξω ποιός είμαι..! το θεμελιώδες ερώτημα είναι... ποιοί..ΕΙΜΑΣΤΕ!